پنجمین روز ماه محرم در میان عرف مداحان و روضه خوانان به نام حضرت عبدالله بن حسن(ع) فرزند کوچک امام حسن مجتبی(ع) است.
به گزارش ایسنا، بیشتر منابع نوشتهاند که عبدالله بن حسن، روز عاشورا و هنگام شهادت نابالغ بوده است.
سن عبدالله در هنگام شهادت
عبدالله به همراه برادرش حضرت قاسم(ع) دو یادگار و نشانی امام حسن مجتبی(ع) بودند که به همراه عموی خویش برای دفاع از دین رسول الله به میدان نبرد آمده بودند. برخی گفتهاند که امام حسین علیه السلام، دختر گرامیشان، حضرت سکینه علیها السلام، را به عقد ازدواج عبدالله درآورده بود. در اعلام الوری آمده است که عبدالله بن حسن علیه السلام پیش از رسیدن به وصال همسرش به شهادت رسید.
چگونگی شهادت یادگار امام مجتبی(ع)
روز عاشورا، وقتی یاران امام حسین به شهادت رسیدند و لشگر دشمن از هر سو، امام را محاصره کرد، عبدالله بن حسن(ع) که کودکی بیش نبود، از خیمه‌ی زنان بیرون آمد و به سوی عموی خود، امام حسین علیه السلام، رفت. زینب سلام الله علیها که نگرانش بود، خود را به او رساند تا از رفتنش جلوگیری کند. اما عبدالله سرسختی نشان داد و گفت: « به خدا از عمویم جدا نخواهم شد.»
رجز خوانی عبدالله در میدان نبرد
پس از آن که او خود را به صحنه کارزار با دشمن رساند این گونه رجز میخواند: " اگر مرا نمیشناسید، من فرزند حسنم -علیه السلام-، نواده پیامبر برگزیده و امین. این حسین -علیه السلام- است؛ که در میان مردمی، که خدایشان از باران سیراب نگرداند، چون اسیری گرفتار آمده است.
خوارزمی، رجز دیگری برای عبدالله بن حسن علیه السلام نقل کرده است: "اگر مرا نشناسید، من فرزند حیدرم؛ چون شیر بیشهزاران تهمتن و دلیرم. بر دشمنان همچو طوفانم و آنان را قتل عام خواهم کرد".
آن‌گاه خود را به عموی خود رساند و به ابجر بن کعب که شمشیرش را بلند کرده بود تا برامام حسین(ع) فرود آورد، گفت: « ای پسر زن ناپاک، عمویم را می کشی؟» و دست خویش را سپر کرد. شمشیر، دست او را قطع کرد و دست به پوست آویزان ماند.
عبدالله فریاد زد: «عموجان!» حسین علیه السلام، او را در آغوش گرفت و به سینه چسباند و فرمود:« فرزند برادرم! بر این مصیبتی که به تو رسیده است شکیبا باش و آن را نیک بشمار. خداوند تو را به پدران شایسته‌ات ملحق می‌کند.» در این هنگام، حرمله تیری به سوی آن کودک انداخت و او را در آغوش عموی خویش به شهادت رساند. نحوه شهادت عبدالله شباهت زیادی به شهادت آقا اباالفضل(ع) داشت که دشمن ملعون در صحرای کربلا در روز عاشورا دستان مبارکش را از بدن جدا کرد.
در زیارت منسوب به ناحیه مقدسه، بر حضرت عبدالله بن حسن(ع) درود و تهنیت و بر قاتلش لعن و نفرین فرستاده شده است.
منابع:
لهوف سید بن طاووس، ص ۱۴۶.
المجدی فی انساب لطالبیین، ص۱۹.
اعلام الوری، ص۲۱۴.
الفتوح ج۵، ص۲۰۴-۲۰۵.
مناقب ال ابی طالب ج۳، ص۲۵۵.
مقتل الحسین علیه السلام، خوارزمی ج۲، ص۳۲.
به گزارش ایسنا، بیشتر منابع نوشتهاند که عبدالله بن حسن، روز عاشورا و هنگام شهادت نابالغ بوده است.
سن عبدالله در هنگام شهادت
عبدالله به همراه برادرش حضرت قاسم(ع) دو یادگار و نشانی امام حسن مجتبی(ع) بودند که به همراه عموی خویش برای دفاع از دین رسول الله به میدان نبرد آمده بودند. برخی گفتهاند که امام حسین علیه السلام، دختر گرامیشان، حضرت سکینه علیها السلام، را به عقد ازدواج عبدالله درآورده بود. در اعلام الوری آمده است که عبدالله بن حسن علیه السلام پیش از رسیدن به وصال همسرش به شهادت رسید.
چگونگی شهادت یادگار امام مجتبی(ع)
روز عاشورا، وقتی یاران امام حسین به شهادت رسیدند و لشگر دشمن از هر سو، امام را محاصره کرد، عبدالله بن حسن(ع) که کودکی بیش نبود، از خیمه‌ی زنان بیرون آمد و به سوی عموی خود، امام حسین علیه السلام، رفت. زینب سلام الله علیها که نگرانش بود، خود را به او رساند تا از رفتنش جلوگیری کند. اما عبدالله سرسختی نشان داد و گفت: « به خدا از عمویم جدا نخواهم شد.»
رجز خوانی عبدالله در میدان نبرد
پس از آن که او خود را به صحنه کارزار با دشمن رساند این گونه رجز میخواند: " اگر مرا نمیشناسید، من فرزند حسنم -علیه السلام-، نواده پیامبر برگزیده و امین. این حسین -علیه السلام- است؛ که در میان مردمی، که خدایشان از باران سیراب نگرداند، چون اسیری گرفتار آمده است.
خوارزمی، رجز دیگری برای عبدالله بن حسن علیه السلام نقل کرده است: "اگر مرا نشناسید، من فرزند حیدرم؛ چون شیر بیشهزاران تهمتن و دلیرم. بر دشمنان همچو طوفانم و آنان را قتل عام خواهم کرد".
آن‌گاه خود را به عموی خود رساند و به ابجر بن کعب که شمشیرش را بلند کرده بود تا برامام حسین(ع) فرود آورد، گفت: « ای پسر زن ناپاک، عمویم را می کشی؟» و دست خویش را سپر کرد. شمشیر، دست او را قطع کرد و دست به پوست آویزان ماند.
عبدالله فریاد زد: «عموجان!» حسین علیه السلام، او را در آغوش گرفت و به سینه چسباند و فرمود:« فرزند برادرم! بر این مصیبتی که به تو رسیده است شکیبا باش و آن را نیک بشمار. خداوند تو را به پدران شایسته‌ات ملحق می‌کند.» در این هنگام، حرمله تیری به سوی آن کودک انداخت و او را در آغوش عموی خویش به شهادت رساند. نحوه شهادت عبدالله شباهت زیادی به شهادت آقا اباالفضل(ع) داشت که دشمن ملعون در صحرای کربلا در روز عاشورا دستان مبارکش را از بدن جدا کرد.
در زیارت منسوب به ناحیه مقدسه، بر حضرت عبدالله بن حسن(ع) درود و تهنیت و بر قاتلش لعن و نفرین فرستاده شده است.
منابع:
لهوف سید بن طاووس، ص ۱۴۶.
المجدی فی انساب لطالبیین، ص۱۹.
اعلام الوری، ص۲۱۴.
الفتوح ج۵، ص۲۰۴-۲۰۵.
مناقب ال ابی طالب ج۳، ص۲۵۵.
مقتل الحسین علیه السلام، خوارزمی ج۲، ص۳۲.